Zaczęło się od tego, że w 2014 roku postanowiliśmy przejść portugalski odcinek Drogi Jakubowej. Ot, jako część wakacji, pomiędzy zwiedzaniem Portugalii, nawiedzeniem Fatimy i Lourdes, odwiedzeniem znajomych. Jakieś 200 km, 9 dni, tyle, co na Jasną Górę. Chcieliśmy zaczynać w Coimbrze, z braku czasu zaczęliśmy w Porto (czyli w miejscu najbardziej typowego początku Camino Portuges). Podobnie, z braku czasu i funduszy nie pociągnęliśmy pielgrzymki dalej, z Santiago na przylądek Fisterre.

Zaczęło się od tego, ale na tym się nie skończyło.

To pragnienie powstawało stopniowo, niemal niezauważenie. Wiedza o istnieniu Drogi Świętego Jakuba istniała gdzieś na skraju mojej świadomości – podobno jest takie coś, ale nie ma żadnego związku ze mną. A przecież zawsze kochałam podróże, a zwłaszcza piesze wędrówki. Także te pątnicze. Wielokrotne letnie pielgrzymki na Jasną Górę, kilka wypraw na francuskie Paris Chartres, niezliczone ilości innych przemarszów. I gdzieś wśród tego wszystkiego, święty Jakub zaczął wzywać – cicho, ale nieustępliwie.