Są takie filmy, w których można się zakochać od pierwszego rzutu okiem na zwiastun. Które nie zapewniają żadnych wielkich zwrotów akcji, ale za to odrobinę wzruszeń, trochę tęsknoty, piękne kadry i przemiłą ucieczkę do innego, uroczego świata. „Brooklyn” to jeden z takich filmów.
[wpis zawiera spoilery]
Rzadko zdarza mi się zachwycić czymś od pierwszego wejrzenia, a przy bliższym poznaniu nie tylko ów zachwyt potwierdzić, ale jeszcze pogłębić. Tak było z niezwykłą animacją, która urzekła mnie od pierwszego ujrzenia plakatu, zaczarowała zwiastunem i przyciągnęła do kina mimo niesprzyjającej pory (jak przystało na „filmy dziecięce”, produkcja puszczana była tylko w pierwszej części dnia). Samotne przebywanie na pustej sali kinowej oraz zimny, deszczowy majowy poranek, przywodzący na myśl irlandzką pogodę jeszcze bardziej ułatwiły zatopienie się w historii o tym, jak świat faerie przeplata się z naszym.
Oczekiwanie na premiery filmowe jest zawsze bardzo miłą rozrywką, tym milszą, im cząściej można rozkoszować się oglądaniem trailerów i dyskutowanie o nich. Ostatnie dni uraczyły mnie dwoma obiecującymi zapowiedziami, dołożę do tego trzecią, już bardzo bliską spełnianie, tworząc tym samym obraz kolejnego sezonu z „modą na baśniowość”. Opowiadanie i re-opowiadanie baśni zawsze istniało, ale wysyp interesujących probukcji ostatnich lat – cóż, może tylko cieszyć każdego wielbiciela „baśniowości”. Zaliczam się do nich i ja, a szczególne zainteresowanie budzą we mnie – oprócz oczywiście samej treści i wizualizacji – schematy przetwarzania, czyli to, co stanowi o ciągłej żywotności danego tematu.
Zaczynając od najbliższej już premiery, Into the Woods – disneyowska wersja musicalu pod tym samym tytułem. Wersji musicalowej nie widziałam, i zastanawiam się, czy chcę nadrabiać, czy może lepiej dać się zaskoczyć filmowi. Zwiastun pokazuje zarówno plejadę gwiazd (od Meryl Streep ucharakteryzowanej na czarownicę bardziej fascynuje mnie Johnny Depp w roli Wilka – wygląda, jakby był stworzony do tej kreacji), ale przede wszystkim obiecuje wciągającą mieszankę wątków baśniowych, czyli to, co lubię najbardziej. Sądzę, że ciekawe może być zestawienie tego filmu z serialem Once Upon a Time (moją najulubieńszą wersją retellingów). Format oczywiście zupełnie odmienny, ale mimo wszystko porównanie może wypaść interesująco. W kinach już na Boże Narodzenie, doskonały prezent świateczny!
Dalej idą dwie produkcje zapowiedziane na przyszły rok. Kopciuszek będzie zapewne tradycyjną baśnią filmową, przeniesieniem znanej fabuły – istniałaby duża obawa sztampowości, gdyby nie reżyser, Kenneth Branagh. Po nim można się spodziewać absolutnie wszystkiego. Mam też niewielki problem z obsadą: Helena Bonham Carter jest w moim umyśle zbyt spleciona z postacią Bellatrix Lestrange oraz Królowej Kier – zatem gdy pojawiła się w zwiastunie jako wróżka chrzestna, miała usilne wrażenie, że zaraz wywinie jakiś numer. Zaś Lily James, tożsama dla mnie z lady Rose z Downton Abbey, wydaje mi się nieco zbyt infantylna do tytułowej roli. Niemniej bardzo chciałabym się mylić i wyczekuję seansu z niecierpliwością.
I wreszcie ostatnia zajawka, znajdująca się już na pograniczu baśniowości – nie tyczy się bowiem nie tyle ponownej wersji baśni sensu stricto, co fantastycznej opowieści dziecięcej. Mowa o stworzonej przez J. M. Barriego postaci Piotrusia Pana, która – wielokrotnie przenoszona na ekran – tym razem trafi do filmu o „początkach legendy”. Trailer produkcji, zatytułowanej po prostu Pan”, jest znakomicie skonstruowany. Sama idea budzi jednak pewne obawy. Dopisywanie rozmaitym postaciom i historiom początków jest bardzo popularne i może wypaśc bardzo rozmaicie. Tutaj – trudno przewidzieć. Zapowiedziana historia sama w sobie wciąga, ale nie sposób przecież na nią patrzeć w oderwaniu od książek. To znaczy, może być od nich oderwana, ale wtedy musi się bronić samodzielnie, jako naprawdę dopra historia, albo przynajmniej w kategorii guilty pleasure. Co będzie, zobaczymy.
Istnieje pewna kategoria rozrywek, wobec których staję się bezkrytyczna. Może nie absolutnie, ale całkiem blisko temu. W takim dziele absurd czy niekonsekwencja musiałyby sięgnąć zenitu, żebym je w ogóle zauważyła. Podobny związek, idealnie wpisujący się w angielski frazeologizm guilty pleasure, posiadam w Jacksonowymi ekranizacjami dzieł Tolkiena. Ustalając fakty. Tolkien był geniuszem. Jackson nie. Książki to arcydzieła. Filmy nie. Ale nie przeszkadza mi to świetnie się bawić.
Przede wszystki, ten zwiastun jest świetnie zmontowany. Poprzednie były dobre, ten wprost zapiera dech w piersiach. Widoki, rozmach, przystojne krasnoludy, wzniosłe kwestie – czego chcieć więcej. Mnie potrzeba jeszcze tylko dobrego romansu – zatem zaliczam się do wąskiej grupy wielbicieli rudej elfki. Ruda elfka to archetyp nastoletnich wyobrażeń ogólnej wszechwspaniałości. A fizjonomia Kiliego mówi sama za siebie.
Książki Tolkiena wywarły ogromny wpływ na moje myślenie. Pierwsze filmy to było zachłyśnięcie się krajobrazami, muzyką i ogólną wizualizacją dotychczasowych. Potem pojawiały się coraz większe rozbieżności, aż wreszcie przy Hobbicie trzeba było zdecydować: albo zasapać się przy udowadnianiu, że „w książce było inaczej”, albo przyjąć, że Śródziemie Jacksona nie jest Śródziemiem Tolkiena. I dobrze się bawić.
Przyjęłam drugą opcję. Jest fantasy, jest Nowa Zelandia, są estetyczne krasnoludy, jest Legolas i jego sobowtór, jest piękna muzyka – jest dobrze. Nie mogę się doczekać, a z drugiej strony żałuję, że to będzie #onelasttime. Wspaniale jest móc jeszcze raz pooddychać powietrzem Śródziemia, poczuć ten rozmach i epickość, która – dla mnie – w żadnej innej produkcji nie jest równie epicka i z równie wielkim rozmachem. Nie zgadzam się, że to profanacja czy inne zbeszczeszczenie. Książkom to nic nie ujmie. Filmy to osobne dzieła, które mogą posługiwać się inna poetyką i używać innych chwtów. Jestem pewna, że Profesor Tolkien też by to zrozumiał i równie dobrze bawił się na seansie, popalając swoją fajkę.